De prachtige bloemen van de tijgerlelie zijn de moeite waard, en niet voor niets. De van oorsprong Aziatische tijgerlelie (Lilium lancifolium, ook wel Lilium tigrinum genoemd) is een populaire sierplant die internationaal wijd verbreid is.
Hij is zelfs genaturaliseerd in delen van de Verenigde Staten en kan in New England in het wild worden waargenomen.
Natuurlijk is er ook een inheems Amerikaans karakter van de Tijger Lelie, die populair werd in het kinderverhaal Peter Pan. Het kan moeilijk zijn om online tips te vinden over het kweken van deze prachtige bloemen, want de helft van de tijd vind je eerder verwijzingen naar haar!
En toch zijn er overeenkomsten tussen de twee. Tijgerlelie is tenslotte een sterk en onafhankelijk karakter. In de traditionele overlevering zou de betekenis of symboliek van de tijgerlelie staan voor de felheid en het zelfvertrouwen van de vrouw. Sommigen zeggen zelfs dat de gi voeten van een tijgerlelie is als zeggen ″Ik daag je uit om van me te houden!"
Het zou ook een bloem zijn van barmhartigheid, mededogen en trouw, en ook verbonden met rijkdom en succes.
Een Koreaans volksverhaal vertelt over een kluizenaar die een tijger hielp die door een pijl was geraakt. De kluizenaar verwijderde de pijl, en de tijger zwoer in ruil daarvoor oneindige vriendschap.
Toen de tijger stierf van ouderdom, gebruikte de kluizenaar zijn kracht om het te veranderen in een prachtige tijgerlelie, het houden van zijn schoonheid intact in herinnering. Toen de kluizenaar zelf uiteindelijk overleed, begon de tijgerlelie zich te verspreiden op zoek naar zijn vriend. Sommigen zeggen dat hij tot op de dag van vandaag nog steeds op zoek is.
Dus of u nu op zoek bent naar een felle oranje en zwarte bloesem, of een trouwe plant die misschien wel uw tuin wil overnemen, de tijgerlelie is perfect voor u.
Laten we een stukje Neverland mee naar thuis nemen en de wereld van de tijgerlelie verkennen!
| Algemene naam(namen) | Tijgerlelie, Oranje Tijgerlelie, Witte Tijgerlelie, Roze Tijgerlelie, Rode Tijgerlelie, Gele Tijgerlelie, een aantal cultivarnamen |
| Wetenschappelijke naam | Lilium lancifolium, ook bekend als Lilium tigrinum |
| Familie | Liliaceae |
| Oorsprong | China, Japan en Korea. Nu genaturaliseerd in de VS en wereldwijd gedistribueerd. |
| Hoogte | Varieert, maar kan een hoogte van 1,2 m bereiken |
| Licht | Volle zon tot halfschaduw (middag) |
| Water | Droogtetolerant maar geeft de voorkeur aan consistent regelmatig water geven. |
| Temperatuur | Plant groeit door de lente & zomer, is slapend in de herfst/winter. Bloeit in zones 4-9. |
| Vochtigheid | Kan vocht verdragen maar heeft het niet nodig |
| Bodem | Voorkeur voor goed doorlatende grond. Kan groeien op armere gronden, maar houdt van rijkere. |
| Kunststof | Compost, of afwisselend een 5-10-5 meststof om de bloei te stimuleren |
| Voortplanting | Per bolverdeling of bulbil |
| Plagen | Bladluizen & rode leliekevers. Tijgerlelie is een drager van andere lelieziekten zoals het leliemozaïekvirus, maar is op zichzelf zeer ziekteresistent. |
Hoewel alle tijgerlelies van dezelfde soort zijn (Lilium lancifolium), bestaan er verschillende opvattingen over wat tijgerlelies eigenlijk zijn. Over het algemeen worden de meeste tijgerlelies als echte lelies beschouwd, in die zin dat ze uit een bol komen.
De term bol wordt in dit geval echter nogal losjes geïnterpreteerd, omdat verschillende vormen kunnen voortkomen uit bulbils of uit een meer knolvormige wortelstructuur.
Er zijn twee algemene bolvarianten die tijgerlelies hebben. De oriëntaalse tijgerlelie heeft de neiging zich voort te planten uit ballillen die zich langs de stengel ontwikkelen in de buurt van bladknoppen of oksels. De gewone wilde variant verspreidt zich via hun knolvormige wortelstelsels.
In de loop der tijd zijn er cultivars ontwikkeld die naast de populaire oranje en zwarte tijgerleliebloemen ook witte, gele, rode of roze bloemen produceren.
Kenmerkend voor tijgerleliebloemen zijn de opvallende donkere spikkels of vlekken in het midden van de bloem en de naar buiten krullende bloemblaadjes.
Meerdere grote bloemen vertakken zich aan een enkele stengel in een kluit, en de bladeren van de plant zijn lancetvormig (lang en speerpuntvormig). De centrale stengel van de plant kan enkele meters hoog worden, en hoeft meestal niet zwaar gestut te worden.
Er zijn nog een paar andere soorten die soms tijgerlelies worden genoemd. Hiertoe behoren Lilium parvum (de alpenlelie, ook wel Sierra-tijgerlelie genoemd), Lilium columbianum (de Columbia-lelie, ook wel wilde tijgerlelie genoemd), en Lilium michauxii (de Carolina-lelie).
Van deze lelies lijkt de Carolina-lelie het meest op tijgerlelies en wordt er het vaakst mee verward. De vorm van de bloem zelf is bijna identiek aan de vorm van een tijgerleliebloem, maar mist de kenmerkende spikkels.
Veel hybride lelies vertonen ook tekenen van een kruising met Lilium lancifolium. Deze kunnen kleurschakeringen hebben die typisch zijn voor een andere lelie-soort, zoals levendige kleurstrepen in het midden van het bloemblaadje. Ze vertonen ook de spikkels en de gebogen vorm van de bloemblaadjes die typisch zijn voor tijgerlelies.
Eenmaal ingeburgerd zijn tijgerlelies vrijwel onderhoudsvrij, afgezien van een weinig herfstsnoei. Het duurt echter een paar jaar om ze te laten aanslaan, vooral als je uit de bol kweekt. Laten we eens kijken naar de optimale groeiomstandigheden voor deze planten!
De meeste tijgerlelies geven de voorkeur aan de volle zon. In een warmer klimaat kunnen ze ook gedeeltelijke schaduw verdragen, vooral als de schaduw valt tijdens het heetst van de middag.
Gevestigde tijgerlelieplanten zijn relatief droogtetolerant en kunnen in een droog klimaat overleven, mits ze een gemiddelde hoeveelheid water krijgen. Jongere planten moeten meer water krijgen tot ze volgroeid zijn en hun wortels diep zijn uitgezaaid.
Extra vocht stimuleert de groei van grotere planten. Mulchen tijdens de warmere en drogere perioden van het jaar helpt om de wortels koel te houden en het vocht in de grond te houden.
Goed doorlatende grond is essentieel voor deze planten. Hoewel ze vocht kunnen verdragen dat in compostrijke grond blijft, willen ze niet in plassen verdrinken.
Slechtere bodemomstandigheden, zoals zandige grond, zijn prima voor deze planten. Ze groeien ook in kleigrond, maar het zal langer duren voordat ze zich kunnen vestigen, en drainage zal een probleem zijn.
Eerlijk gezegd hebben tijgerlelies niet veel meststof nodig. Eén of twee keer per jaar een laagje compost rond de basis van de planten strooien is voldoende.
Als u meer bloei wilt bevorderen, kunt u een 5-10-5 meststof gebruiken, maar dit is niet absoluut noodzakelijk.
De vermeerdering van deze planten gebeurt ofwel door bolgewassen of door deling van de bol. Idealiter gebeurt dit in het voorjaar, voordat de plant nieuwe groei begint te vertonen, maar in warmere klimaten kan dit ook in de herfst.
Bollendelen vereist het voorzichtig uitgraven van de gehele plant wanneer deze in roest is en het voorzichtig scheiden van de individuele bollen. Plant de bollen opnieuw als aparte planten met de puntige kant naar boven gericht.
Er zullen zich bollen vormen langs de stengel van de plant in de oksels van de bladeren. U kunt deze voorzichtig verwijderen en oppotten als waren het bollen om een nieuwe plant te kweken. Het zal een jaar langer duren voordat ze gaan bloeien, dus het is een langzamer groeiproces.
Iets om op te letten: de meeste tijgerleliesoorten zijn agressieve uitzaaiers. Het is een goed idee om uw planten om de paar jaar te splitsen, zodat ze niet snel alle beschikbare ruimte in uw tuinperken innemen.
U kunt altijd verdeelde planten oppotten en weggeven aan vrienden en familie, of ze gewoon composteren, maar het is belangrijk om ze binnen de perken te houden.
Als uw lelie in pot geen bloemen meer geeft of achteruitgaat, kan het zijn dat er niet genoeg ruimte meer is voor de wortels om te groeien. Op dit punt heeft u 2 keuzes: verpotten in een grotere pot, of in het voorjaar of najaar verdelen over meerdere potten.
Tijgerlelies moeten worden geplant in dezelfde grond als waarin ze eerder werden geplant. Zorg voor goed drainerende grond die rijk is aan organisch materiaal om de plant voldoende voeding te geven.
Naarmate de zomer vordert in de richting van de herfst, zullen uw lelies beginnen af te sterven.
De onderste bladeren beginnen eerst te vergelen, en geleidelijk zal dit zich naar boven uitbreiden. Het is belangrijk om de dode bladeren en stengels terug te knippen zodra alle bladeren geel beginnen te worden. Snoei ze dicht bij de grond af en laat de plant overwinteren.
Deze jaarlijkse snoeibeurt helpt de verspreiding van plantenziekten in uw tuin te voorkomen en kan ook helpen om het aantal plagen te verminderen.
Als het weer lente wordt, kunt u uw tijgerlelies gemakkelijk verdelen voordat zich nieuwe scheuten vormen, of u kunt ze gewoon uit zichzelf weer tot leven laten komen.
Als u in een gebied woont waar het 's winters vriest, strooi dan in de herfst 5,1-7,6 cm bodembedekking over de teruggesnoeide tijgerlelies. Dit zal helpen om de bollen te beschermen. Bevriezing tijdens de rustperiode zal de bollen niet doden, maar kan wel schade veroorzaken als ze herhaaldelijk bevriezen en ontdooien.
Er zijn verrassend weinig problemen waarmee u rekening moet houden bij het kweken van tijgerlelies, maar de weinige die er zijn, worden hieronder genoemd!
Als u uw tijgerlelies binnenshuis kweekt, zorg er dan voor dat ze niet in stilstaand water staan. Te natte grond kan leiden tot basisrot. Controleer de grond met een vingertop en geef water als de grond droog begint aan te voelen.
Tijgerlelies zijn gevoelig voor 2 plagen: bladluizen, en de leliekever.
Bladluizen zijn een veelvoorkomend ongedierte in de tuin, en zijn gemakkelijk te bestrijden met neemolie. Hoewel ze in kleine aantallen uw planten niet doden, zijn ze overbrengers van plantenziekten.
Omdat tijgerlelie een onbedoelde gastheer kan zijn voor andere plantenziekten, is het belangrijk bladluizen op afstand te houden, zodat ze de ziekte niet verder verspreiden.
De rode lelie kever komt inheems uit Europa en is nu gesignaleerd in het oosten van de Verenigde Staten, waar hij zich tegoed doet aan de bladeren van een groot aantal leliesoorten. Hoewel hij nog niet wijdverspreid is in de VS, dreigt hij dat wel te worden als hij niet onder controle wordt gehouden.
Voorkom deze plaag door uw planten regelmatig met neemolie te besproeien. Neem weert de adulten af en doodt de larvale en eistadia van de rode lelie kever.
Spinosadesprays zoals Monterey Tuin Insect Sprayen zijn ook effectief gebleken bij het doden van volwassen leliekevers.
Tijgerlelies zijn resistent tegen de meest voorkomende lelieziekten. Ze zijn echter wel een bekende drager van het leliemozaïekvirus.
Hoewel het leliemozaïekvirus in de meeste gevallen niet direct schadelijk is, kunnen ze het snel verspreiden naar andere leliesoorten in de buurt, vooral als er bladluizen aanwezig zijn. Om deze reden is het belangrijk om uw tijgerlelieplanten uit de buurt van andere leliesoorten te houden.
Verder is de belangrijkste plantenziekte bij tijgerlelies basalrot. Deze ziekte komt voor in warme, vochtige grond en veroorzaakt rotting van de bol van uw plant, wat catastrofaal kan zijn.
U kunt dit het beste voorkomen door te zorgen voor een goede drainage in de grond en door in de zomermaanden niet te veel water te geven.
A: Zoals de meeste echte lelies, zijn tijgerlelies giftig voor katten. Er zijn hybride vormen die naar verluidt minder gevaarlijk zijn voor uw huisdieren omdat ze geen stuifmeel produceren. Maar zelfs deze kunnen gevaarlijk zijn als uw kat erop kauwt.
Lilium lancifolium, alias Lilium tigrinum, wordt beschouwd als niet-giftig voor honden of groter vee zoals paarden. Bij katten kan het echter braken, gebrek aan eetlust, lusteloosheid, nierfalen en mogelijk de dood tot gevolg hebben, dus katten lopen zeker risico.
Zoals met alle planten die een risico kunnen inhouden, kunt u, als u vermoedt dat uw huisdier van uw tijgerlelies heeft gegeten, het beste voor de zekerheid contact opnemen met uw dierenarts. Dit is absoluut noodzakelijk als u een kat heeft - neem onmiddellijk contact op met uw dierenarts!
A: Hierover bestaat online enige onenigheid.
Hoewel alle delen van de Lilium lancifolium eetbaar zijn voor de mens, is er enige verwarring ontstaan over het stuifmeel. Op veel websites wordt beweerd dat het stuifmeel zelf giftig is voor mensen, waarbij wordt aangevoerd dat mensen ervan moeten overgeven of zich ziek voelen.
Deze bewering wordt echter niet gedeeld door botanici.
Tenminste 1 etnobotanicus (Dr. Francois Couplan) beweert in een van zijn werken over eetbare planten dat het stuifmeel van Lilium lancifolium over gerechten kan worden gestrooid, en dat het ″voedzaam is en een aangename smaak heeft".
Het is zeer waarschijnlijk dat de bezorgdheid over vergiftiging door stuifmeel voortkomt uit de giftigheid ervan voor katten. Een kat die stuifmeel van zijn vacht likt, kan de symptomen krijgen die ik hierboven heb beschreven (braken, enzovoort). Maar mensen zouden niet dezelfde reactie moeten hebben.
De bloemknoppen en bladeren van de tijgerlelie hebben een bittere smaak, terwijl de bollen gekookt een pastinaakachtige smaak zouden hebben.
Beide worden veel gebruikt in gerechten in China, Japan en Korea. Als u zich echter afvraagt of het wel echt veilig is, kunt u de tijgerlelie ook gewoon in de tuin bewonderen. om het op te eten.
Bent u al gecharmeerd van de exotische bloemen van de tijgerlelie? Deze levendige bloemen kunnen leven en schoonheid brengen in elke tuin, binnen of buiten! Heb je al eens tijgerlelies gekweekt? Deel uw verhaal in de reacties hieronder!