Slechts een tiende tot een kwart inch lange, kleine wolluizen zien er niet bijzonder gevaarlijk uit. Deze vraatzuchtige plantenzuigers kunnen echter letterlijk het leven uit je planten zuigen als je niet oppast.
Vandaag ben ik van plan je te helpen om de manifestatie van wolluis op je planten voor altijd te stoppen. Als je de onderstaande informatie hebt gelezen, zou je alles moeten weten wat je nodig hebt om van dit kleine ongedierte af te komen en ze buiten te houden! Goede producten bij Amazone om meeldauw te elimineren:
Luister naar dit bericht op de Epische Tuinieren Podcast Abonneer je op de Epische Tuinieren Podcast op iTunes
Vallen onder de grotere categorie van schaal insecten, wolluizen maken deel uit van de familie Pseudococcidae. Deze ongepantserde schaalinsecten missen de halfstijve of stijve schaal die veel andere schaalinsecten hebben.
In locatie daarvan scheidt de wolluis een wasachtige coating af ter verdediging. Er zijn meer dan 2200 soorten wolluizen, maar slechts een deel ervan wordt beschouwd als veelvoorkomend tuinongedierte.
Hier is een korte lijst van enkele van de meest voorkomende tuinovertreders. Pseudococcus longispinus, 'Longtailed Mealybug', 'Long-Tailed Mealybug' Een veel voorkomende plaag in de kas of op de kinderkamer.
De naam is afkomstig van het paar lange staartfilamenten die zich vanaf de achterkant uitstrekken en vaak langer zijn dan het lichaam. De langstaartwolluis eet het liefst op tropische planten zoals bromelia's, coleus, crotons of zelfs de hoya plant.
Ferrisia gilli, 'Gill Mealybugs', 'Gill's Mealybug' Steenvruchten zoals abrikoos of perzik lopen risico door kieuwwolluis, net als sommige noten zoals pistache of amandel. Druiven en bladverliezende siergewassen kunnen ook gevaar lopen.
Deze roze wolluis is meestal bedekt met witte was en kan ook bedekt zijn met lange, kristallijne filamenten. Pseudococcus comstocki, 'Comstock-wolluis' De Comstock-wolluis komt veel voor in het San Joaquin Dal-gebied van Californië en gaat voornamelijk achter citroenbomen aan.
In veel opzichten vergelijkbaar met de citruswolluis, heeft het een paar middellange stekels die aan de achterkant uitsteken. Planococcus citri, 'Citrus Mealybug' Citruswolluizen hebben niet dezelfde lange staart als Pseudococcus longispinus, maar ze hebben wel invloed op sommige vergelijkbare planten.
Binnensierplanten lopen mogelijk risico door de citruswolluis. Ze gaan natuurlijk ook voor citrus, zoals hun naam al doet vermoeden.
De citruswolluis heeft korte filamenten van gelijke lengte die over hun lichaam zijn verdeeld en kan af en toe een donkere streep over de rug hebben. Pseudococcus maritimus, 'Druivenwolluis' Druivenwolluis heeft de neiging om wijnstokken te prefereren.
Visueel vergelijkbaar met de obscure wolluis (hieronder vermeld), is hij het best te herkennen aan de kleur van zijn defensieve uitscheidingen, die een roodachtig oranje tint hebben. Deze worden vaak verward met de obscure wolluis en zijn het best te herkennen aan de uitscheidingen en hun favoriete voedsel.
De druif wolluis is afkomstig uit en woont voornamelijk in Midden- en Noord-Californië. Phenacoccus solenopsis, ‘Solenopsis wolluis’ Deze veel voorkomende wolluis komt voor op een grote verscheidenheid aan gewassen.
Daaronder zijn veel verschillende voedselgewassen zoals tomaten, aardappelen, meloenen en aubergines. Deze wolluizen hebben een lang, ovaal lichaam dat donker van kleur is, maar bedekt met een witte wasachtige afscheiding.
Pseudococcus viberni, 'Pseudococcus affinis', 'Obscure wolluis', 'Tuber wolluis' Nauw verwant aan de druivenwolluis, komt de obscure wolluis niet uit Californië. Het is daar nu echter te vinden, evenals onder meer Zuid-Amerika, Australië, Nieuw-Zeeland en Iran.
Deze lange, ovale wolluis heeft kleine uitsteeksels van de filamenten aan de zijkanten. Het witte tot grijswitte lichaam is meestal bedekt met een dikke laag witte of gebroken witte was. Deze hebben veel verschillende gastheren, waaronder verschillende knol gewassen, groenten en fruit.
Maconellicoccus hirsutus, 'roze hibiscus wolluis' De roze hibiscus wolluis beperkt zich niet tot hibiscusplanten. Ze zijn ook dol op vijgen- en citrusbomen, druiven en een aantal andere siergewassen.
Deze kleine roze insecten zijn bedekt met een witte wasachtige afscheiding, soms vrij zwaar. De nimfen lijken in hun jonge vorm bijna op een melige wasvlek.
Dysmicoccus brevipes, "Pseudococcus brevipes", "Dactylopius brevipes", "Ananaswolluis" Een van de minder bekende wolluizen in het grootste deel van de Verenigde Staten, de ananaswolluis heeft een roze of rozig-oranje kleur. Hij heeft het gemunt op ananas, citrusvruchten, koffie, katoen en veel bomen van Ananas-soorten (waaronder bananen).
Deze plaag komt vooral voor in regio's in de wereld waar ananas wordt geteeld, waaronder alle Hawaïaanse eilanden.
Hij kan worden aangetroffen op de bladeren, de vruchten of de basis van de waardplanten. Ananaswolluizen zijn de hoofdoorzaak van vele mislukte ananasoogsten, omdat zij ananasverwelking (ook wel "mealybug wilt" of "edge wilt" genoemd) en wolluisstreep veroorzaken.
Nipaecoccus nipae, "kokosnootwolluis" Geeloranje van kleur, de kokosnootwolluis wordt aangetroffen op een grote verscheidenheid van palmbomen, avocado's, en sommige bloeiende tropische planten. Ze zijn ongewoon omdat de was die ze produceren een heldere gele kleur heeft.
Wanneer ze wordt uitgescheiden, vormt de was een reeks driehoekige, piramidevormige stekels die uit hun lichaam steken. Volwassen dieren zijn groter met meer uitgesproken piramidepunten en lijken geler door hun dikkere waslaag.
Nimfen hebben minder waslaag en zien er daardoor meer goudrood of oranje uit.
Met uitzondering van de langstaartwolluis bestaat de levenscyclus van de wolluis uit een eistadium, een nimfenstadium dat ook wel het "kruip "stadium wordt genoemd, en de volwassen wolluis.
Bij de langstaartwolluis bestaat de levenscyclus alleen uit het kruipstadium en het volwassen stadium, aangezien de vrouwelijke langstaartwolluizen levende jongen ter wereld brengen.
Volwassen wolluizen leggen hun eitjes in een katoenachtig zakje dat ze tegen de elementen beschermt. Deze katoenachtige massa wordt vaak verward met valse meeldauw.
Als het volwassen vrouwtje al haar eitjes heeft gelegd, sterft ze af. Een gemiddeld volwassen vrouwtje kan echter 300-600 eitjes leggen, waardoor de populatie schrikbarend snel groeit.
De eieren komen bij goed weer binnen 5-10 dagen uit. Slecht weer kan ervoor zorgen dat het uitkomen wordt uitgesteld, zodat de eierzak de jonge insecten kan beschermen.
Uitgekomen nimfen, of "crawlers", hebben nog pootjes en bewegen zich voort. Dit is de periode waarin wolluizen zich verplaatsen en verspreiden naar andere planten.
In landbouwsituaties waar meerdere planten van dezelfde soort dicht bij elkaar staan, is het gebruikelijk om de eerste schade te zien op de buitenste planten van een veld. Naarmate de plaag zich verspreidt, kruipen de insecten naar binnen.
Deze kruipfase duurt 6-9 weken, waarin ze volwassen worden. Ze verpoppen zich dan kort en komen als volwassen insect te voorschijn.
Vrouwtjes hebben de neiging om stil te blijven staan op hun waardplant (hoewel ze nog wel kunnen bewegen, in tegenstelling tot andere schildluizen). De mannetjes voeden zich niet na de verpopping en leven dus maar een paar dagen, paren met de vrouwtjes die ze vinden voordat ze sterven.
De cyclus gaat verder als de volgende reeks volwassen wolluisvrouwtjes hun eieren legt (of levende jongen, voor de langstaartige wolluis), en dan afsterft. Er kunnen meerdere generaties wolluizen in een jaar voorkomen.
Dit ongedierte heeft de neiging te leven in en rond wat ze eten. Verschillende soorten geven de voorkeur aan bladeren, stengels, de basis van de plant, de wortels, en in sommige gevallen zelfs de vrucht als huis.
Sommige vormen van schildluizen bouwen zich op aan de verbinding tussen blad en stengel, waar ze kunnen schuilen tegen de elementen. Anderen scheiden alleen extra beschermende was af en leven openlijk op cactuskussentjes of bladeren waar ze meer blootgesteld zijn.
Het hangt echt van de soort en de plant af waar ze het meest te vinden zijn, maar het is is het zeer waarschijnlijk dat een opeenhoping van wasachtige afscheiding zichtbaar zal zijn, vooral als er eieren aanwezig zijn. Katachtige, glasachtige wasdraden en op katoen lijkende eierzakjes kunnen ook op de plant worden waargenomen.
Afhankelijk van de soort wolluis, vind je ze op een steeds groter aantal voedingsgewassen, tropische planten en andere siergewassen.
De meeste wolluizen waar ik me hierboven op heb gericht zijn die welke veel voorkomen op vrucht- of notenbomen of op voedselgewassen. Er zijn echter variaties van wolluizen die een voorkeur hebben voor sierplanten of andere bomen.
Zo heeft de cipresboom een wolluis die zich in de spleten en net onder zijn vlekkerige schors verstopt. Er is ook een vorm van wolluis die op cactussen voorkomt.
Alle wolluizen eten de sappen van de plant waarop ze zich vasthechten. Ze vreten meestal geen bladeren aan, maar een grote plaag kan zichtbare tekenen van vergeling veroorzaken.
Verdorde bladeren en vallende bladeren zijn niet ongewoon. Vruchten kunnen voortijdig afvallen en verdorde planten kunnen geen nieuwe bladeren meer produceren. Een voldoende grote aantasting kan de dood van de plant tot gevolg hebben.
Er is een verband tussen wolluizen en mieren. Dit ongedierte wordt regelmatig gekweekt door mieren die kip onderdak en bescherming bieden en kip schoonhouden. In ruil daarvoor krijgen de mieren honingdauw te eten, een zoete afscheiding van de wolluis.
Niet alle wolluizen worden op deze manier verzorgd, maar veel soorten kunnen dat wel. Enkele van de meest voorkomende wolluizen zijn de ananaswolluis, de citruswolluis en de roze hibiscuswolluis.
Wolluizen worden aangetrokken door planten met een hoog stikstofgehalte, en helaas vallen de meeste van onze gewaardeerde tuinplanten daar ook onder. Dus wat kun je doen om van ze af te komen? Hier is een lijst met enkele van de beste manieren om ze te elimineren.
Lichte, vroege aantastingen kunnen worden verwijderd met een wattenstaafje en wat alcohol. Doop de punt van het wattenstaafje in de alcohol en stip het ongedierte aan. Ze zullen uitsterven.
Voor vetplanten is het misschien gemakkelijker om een lichte nevel zuivere alcohol in een spuitbus te gebruiken, maar wees voorzichtig met de hoeveelheid die u gebruikt. Te veel kan de bladeren beschadigen.
Het gebruik van een goede insectendodende zeep kan wolluizen elimineren en ei-resten verwijderen. De zeep snijdt door de buitenste wasachtige afscheidingen en zal de huid van het insect beschadigen, wat uitdroging en de dood veroorzaakt. Ik raad Safer Soap aan, die werkt tegen een groot aantal zuigende insecten.
Een mycoinsecticide kan ook grotere plagen bestrijden. Producten zoals Botanigard ES hebben een laag-risico biologische schimmels in zich. De schimmelsporen werken zich een weg naar binnen in de plaaginsecten en doden ze, terwijl de planten geen schade ondervinden. Deze biologische methode om wolluis te bestrijden werkt verrassend goed.
Vermijd overbewatering en overbemesting. Planten die te rijk zijn aan voedingsstoffen zijn een hoog doelwit, net als planten die verzadigd zijn met veel plantensappen.
Schiet wolluizen en andere schaal insecten van je planten af met een harde waterstraal. De kruipers kunnen nog wel terug de plant in, maar de volwassen kevers niet. Ze zullen binnen een paar dagen sterven van de honger.
Zorg ervoor dat je een overvloed aan nuttige insecten hebt, die je zullen helpen de wolluis onder controle te houden. Lieveheersbeestjes eten de eitjes en de nimfen van het ongedierte. Gaasvliegen eten ook de eitjes, maar helpen zowel de kruipers als de volwassen schildluizen onder controle te houden.
Een ongewoon, maar even doeltreffend nuttig insect is de wolluisvernietiger, Cryptolaemus montrouzieri. Deze kleine kevers werden inheems in de jaren 576,1 vanuit Australië naar de VS vervoerd om citruswolluisplagen te helpen opruimen. Ze zijn heel nuttig in kassen en ook buiten, en eten met plezier alle levensstadia van wolluizen.
Om wolluizen op afstand te houden, bespuit u uw planten eenmaal per week met een oplossing van neemolie in water. Als u alle plantoppervlakken besproeit, zal de neemolie of stoppen met het voeden van je planten door een grote verscheidenheid van ongedierte. Bovendien omhult de olie de eitjes of kruipers en verstikt ze.
Aangezien wolluizen en mieren een symbiotische relatie hebben, is het ook essentieel om mieren te elimineren als je ze in de buurt van je wolluizen ziet. Door de mieren op afstand te houden, is de kans kleiner dat ze beschermd en verzorgd worden, wat het makkelijker maakt ze volledig te elimineren. Bekijk mijn post op tips voor mierenbestrijding voor goede manieren om van ze af te komen!
A: Nee, niet echt. Hoewel ze bepaalde virussen in druivenplanten verspreiden en andere plantenziekten kunnen overbrengen, bijten ze mensen niet. Sommige mensen zijn echter wel gevoelig voor de wasachtige afscheidingen die ze produceren, en die kunnen huidirritatie veroorzaken. Was je handen nadat je met ze in contact bent geweest om er zeker van te zijn dat je geen probleem hebt.
Met een van deze opties zou je in staat moeten zijn om de wolluizen op je gewaardeerde planten uit te roeien en te voorkomen dat ze terugkomen. Heb je al eerder met wolluizen gevochten? Heb je tips die ik hier niet heb genoemd? Laat het me weten in de comments!