Hou je niet gewoon van win-win situaties? Kiezen welk type komkommerplant voor in je tuin is een van die keren dat het moeilijk fout gaat. Elke categorie van Cucumis sativus, zoals deze groenten botanisch bekend staan, biedt een overvloed aan beloningen en voordelen.
Van snijmachines tot picklers, hybriden tot erfstukken, wijnstokken tot struiksoorten, er zal waarschijnlijk minstens 1 zijn die past bij uw groeiende behoeften. Maar eerst loont het om alle mogelijkheden te kennen, althans in algemene termen.
Er kan een super handige eigenschap zijn waarvan je je niet bewust bent, of een hele groep die het helemaal niet goed voor je zou doen. Om je te helpen sorteren, is dit wat ik zal bespreken:
Wanneer je je aansluit bij de vrolijke groep komkommertuinders, is het eerste onderscheid dat je meestal tegenkomt gebaseerd op het feit of de vruchten die een plant produceert lenen zich meer voor "snijden" of "beitsen". De snijsoorten hebben een dikkere, donkergroene schil.
Deze kunnen bitter zijn, dus mensen schillen ze soms voor het opdienen. Ze gaan in salades of worden vers gegeten, misschien in reepjes gesneden met een beetje uiendip.
Snijplanten produceren doorgaans een recordoogst van geoogst fruit als ze tussen de 17,8 en 25,4 cm lang zijn, afhankelijk van de cultivar. Beitssoorten produceren ook veel, maar omdat ze niet zo groot zijn als snijmachines, krijg je meestal niet zoveel kilo's van een enkele plant.
Ze worden het best geoogst met een lengte van 7,6 tot 12,7 cm, of zelfs korter voor augurkensoorten. De vruchten hebben ook een schil die knapperig blijft na het inleggen, en minder - maar grotere - stekels dan snijmachines.
Hun huid is niet bitter. In tegenstelling tot wat je zou denken, zijn augurken ook heerlijk om vers te eten. Ze hebben kleinere zaden dan snijmachines, een zoete smaak en schil die niet taai wordt, tenzij je ze te volwassen laat worden en te groot aan de wijnstok laat groeien.
Een andere manier waarop tuinders en onderzoekers deze planten categoriseren, is gebaseerd op hun bloeineigingen en of ze bestuiving nodig hebben om te produceren. Twee soorten kunnen afhankelijk zijn van insecten om hun bloemen te bestuiven.
De "eenhuizige" soorten produceren mannelijke en vrouwelijke bloemen op een enkele plant, terwijl de "gynoehuizige" variëteiten bloemen hebben die bijna allemaal vrouwelijk zijn. Eenhuizige soorten zijn altijd open bestoven, terwijl sommige gynoecige soorten zijn en andere niet.
De meeste gynaecologische variëteiten zijn gefokt om een hoge opbrengst te geven en snel te produceren. Ze kunnen al dan niet bestuivers nodig hebben om vrucht te krijgen.
U hoeft zich echter geen zorgen te maken of eventuele gynaecologische variëteiten die u koopt, toegang hebben tot mannelijke bloemen als ze afhankelijk zijn van bestuiving. In locatie daarvan mengen zaadleveranciers degenen die bestuiving nodig hebben gewoonlijk met een klein percentage van een eenhuizig zaad, en dat zorgt ervoor.
Maar volgens Al Burkett, een komkommerkweker bij Peto Sluis Zaad Company in Woodland, Californië, moet je minstens 7 planten van een gynaecologische variëteit kweken om er zeker van te zijn dat 1 ervan eenhuizig is en de andere kan bevruchten. Burkett sprak over komkommerbestuiving als onderdeel van de Learning Library van de National Tuinieren Association.
Voor de zekerheid moet iedereen die van plan is slechts een paar planten te kweken een cultivar kiezen die parthenocarpisch is.” Die variëteiten produceren vrucht zonder bestuiving. Parthenocarpische typen worden soms "zelfbestuivend" genoemd, hoewel dat niet helemaal waar is.
Ze kunnen ook worden bestoven door insecten die stuifmeel van andere komkommerbloemen dragen, maar ze zullen hoe dan ook vrucht hebben. Als ze niet worden blootgesteld aan stuifmeel van de bloemen van de andere soorten, produceren ze komkommers die vrijwel pitloos zijn.
Dit maakt de zaden schaars, dus ze zijn meestal duurder om te kopen om in je tuin te kweken. Ze zijn ook wat moeilijker te vinden, hoewel er een aantal soorten algemeen verkrijgbaar zijn.
Een van de meest populaire parthenocarpische variëteiten voor thuiskwekers is 'Diva', een hybride variëteit die vruchten met een dunne schil produceert die klaar zijn voor de oogst met een lengte van 12,7 tot 17,8 cm. Je kunt zaden vinden in pakjes van 12 tot 1.000 die verkrijgbaar zijn bij True Blad Market.
Maar als je het beste komkommers in een kas of een koude bak wilt kweken, wil je zeker een type dat zowel parthenocarpisch als gynocarpisch is. Dat verzekert je pluk zal veel vrouwelijke bloemen hebben, maar er zijn geen insecten nodig om vrucht te produceren.
Een opvallende variëteit in deze categorie is 'sweet Success', een winnaar van All-America Selections die gladde, donkergroene vruchten oplevert die op de vervaldag 30,5 cm lang worden. 'sweet Success'-zaden zijn verkrijgbaar bij Burpee via Amazon.
Komkommerplanten kunnen uitgestrekte wijnstokken zijn die 4 tot 12 of zelfs 4,6 m lang kunnen worden. Er zijn ook "bush"-soorten die slechts een paar vierkante meter in de tuin in beslag nemen.
Ze kunnen slechts 0,6 m hoog worden en slechts 45,7 cm spreiden. Het is contra-intuïtief, maar soms maken de wijnstokken beter gebruik van kleine tuinruimtes.
Je kunt ze slechts 0,3 m uit elkaar planten als je voldoende ondersteuning biedt in de vorm van een latwerk of hek. Binnen de struikcategorie zijn er ook "dwerg"-variëteiten.
Ze zijn gefokt om te produceren in containertuinen of kleine ruimtes. Een voorbeeld is 'spacemaster'.
Hij wordt slechts 15,2 of 20,3 cm hoog en spreidt 66,0 cm uit, maar produceert nog steeds plakjes komkommer van 20 cm. Meer informatie over 'spacemaster' en 32 meer van de beste klim- en struikkomkommers in onze gids.
Cukes van tuinvariëteiten produceren een behoorlijke hoeveelheid van een verbinding die bekend staat als cucurbitacine, waardoor ze bitter kunnen worden. De verbinding wordt in de hoogste concentratie aangetroffen in de schillen en stengels, en het kan de oorzaak zijn van de indigestie die enige ervaring heeft na het eten van deze knapperige groenten.
Decennia geleden werden "burpless" variëteiten geïntroduceerd in een poging om dit nadeel aan te pakken. Aziatische komkommers met dunnere schil en minder cucurbitacine waren de eersten die in de VS als "burpless" op de markt werden gebracht.
Als je een voorstander bent, is het de moeite waard om te vermelden dat hoewel de meeste van deze soorten niet zo bitter zijn of indigestie veroorzaken als sommige andere zelfgekweekte soorten, ze niet altijd een boerse ervaring bieden. Tuinders kunnen de term "burpless" ook nonchalant gebruiken om een variëteit aan te duiden die weinig zaden en dunne schil heeft.
Als je op zoek bent naar gemakkelijk verteerbare komkommers van eigen bodem, overweeg dan zowel burpless-soorten als de soorten die "bitterfree" worden genoemd. Sommige van de soorten met een dunne schil - zonder of zonder kaken - omvatten extra lange Europese variëteiten zonder stekels en stekelige, voetlange Aziatische snijmachines.
Een kortere variëteit wordt Perzisch of Libanees genoemd, waarbij 'Beit Alpha' een specifieke cultivar is. Dit zijn dezelfde vruchten met een gladde schil die je zo vaak ziet gestapeld in kleine kunststof zakken in grote supermarkten.
Er is een verzamelcategorie die gewoonlijk online of in zaadcatalogi "Novelty" of "Specialty" wordt genoemd. Daar vind je enkele van de beste gespreksstarters! Sommige hiervan zijn slechts ongebruikelijke soorten C.
sativus, zoals de zoetbittere 'Brown Russian', die niet zozeer op een augurkvormige bakaardappel lijkt. Er is ook de open bestoven 'Painted Serpent' of 'striped Armenian'.
Met gestreepte, gebogen vruchten geplukt met een lengte van 38,1 cm, wordt het gewoonlijk een cuke genoemd, hoewel het eigenlijk een andere soort is, C. melo.
Je kunt zaden vinden die verkrijgbaar zijn bij Eden Brothers. Een schattige nieuwe variëteit, Melothria scabra, de 'Mexicaanse zure augurk', ook bekend als mexicaanse minikomkommer of muismeloen, wordt op dezelfde manier gebruikt, maar is zowel een ander geslacht als een andere soort dan andere beitsvariëteiten.
De meeste van de voorgaande categorieën komkommerplanten passen in een van deze categorieën. Veel moderne variëteiten, en alle parthenocarpische soorten, zijn hybriden.
Dit betekent dat ze in gecontroleerde omgevingen zijn gefokt om bepaalde eigenschappen te produceren. Een ding om op te letten is dat hybriden niet noodzakelijk hetzelfde zijn als de ouderplant, of dezelfde vrucht produceren, als je de zaden bewaart om volgend jaar te groeien.
Als je vastbesloten bent om zaden te bewaren om volgend jaar te ruilen of te planten, zijn open bestoven erfstukken je enige optie. Wat dat label betekent, volgens Sarah Browning, docent voorlichting aan de landbouwvoorlichting van de Universiteit van Nebraska-Lincoln, classificeren veel autoriteiten een groen als een erfstuk als het vóór 1951 is ontwikkeld.
Sommige unieke cultivars hebben een erfenis die veel verder reikt, en werden eeuwen geleden geïntroduceerd. ″Alle erfstukplanten zijn open bestoven - wat betekent dat zaad van deze variëteiten elk jaar door hoveniers kan worden bewaard en ″getrouw zal groeien type "van zaad elke keer", voegde Browning eraan toe.
"Met andere woorden, planten die uit zaad worden gekweekt, zien er precies zo uit als de ouderplant, met dezelfde plantgrootte en groeiwijze, evenals vruchtgrootte, kleur en smaak." Erfstukken hebben vaak interessante mensen als onderdeel van hun geschiedenis, zoals 'White Wonder'. Deze cultivar ziet eruit als een nieuwerwetse variëteit met zijn gemakkelijk te herkennen romige vruchten.
Maar het werd voor het eerst geïntroduceerd door W. Atlee Burpee, die Burpee in 1893 oprichtte.
Hij kwam uit een vooraanstaande familie die afstamde van Frans-Canadese Hugenoten, maar werd nog steeds een hobbyfokker van pluimvee en planten, en had internationaal succes toen hij net 16 was. ! Burpee kwam in opstand tegen het idee van zijn vader dat hij arts zou worden, in locatie daarvan de landbouw in te gaan en een vroege voorstander te worden van verbeterde plantenzaden.
Het jaar daarvoor kwam hij met 'White Wonder' uit met 2 andere Burpee-innovaties, 'Iceberg'-sla en de 'stringless Groen Pod Bean'. 'White Wonder' is een druivensoort die crèmekleurige vruchten van 15 tot 20 cm produceert.
Zaden zijn verkrijgbaar bij Eden Brothers in verschillende pakketgroottes. De variëteiten die van generatie op generatie zijn doorgegeven, smaken misschien ook beter dan hun hybride tegenhangers, of smaken in ieder geval meer naar de vruchten die je je herinnert uit je kindertijd of de tuin van een familielid.
Maar hybriden zijn gefokt om problemen op te lossen die een succesvolle teelt in de weg staan. Komkommerhybriden zijn een bijzonder waardevolle optie, omdat ze resistent zijn tegen vele ziekten die erfgoedplanten kunnen verwoesten, zoals fusariumverwelking.
Veel telers en zaadruilorganisaties zullen merken of een erfstuk bijzonder vatbaar is voor een bepaalde ziekte, of meer dan één. Als de ziekte prominent aanwezig is in uw teeltgebied, moet u het planten van die cultivar vermijden.
En voor de zekerheid, wanneer u erfstukken kweekt, moet u extra ijverig zijn met maatregelen die ze tegen ziekten beschermen. Deze kunnen onder meer vruchtwisseling, tussenbeplanting en het bieden van voldoende tussenruimte omvatten.